έργα
άτιτλο | à pied
Μάντυ Αλμπάνη
Κάθοδος στο υπόγειο και στο παρακάτω υπόγειο, βαθιά στο έδαφος κάτω από τόνους τσιμέντου και σίδερου: κλειστοφοβικές ιδέες, αίσθημα πνιγμού.
Στο υπόγειο της Ξηρομέρου είναι εμφανή τα ίχνη των προηγούμενων χρήσεων αλλά και της υγρασίας και της φθοράς του χρόνου. Το μάτι παρατηρεί αφηρημένες φόρμες και υφές από πολλές στρώσεις υλικών. Σε ένα παιγνίδι δημιουργίας, διαπλέκονται συνειρμικές εικόνες και φανταστικά τοπία που αλλάζουν ανάλογα με την οπτική γωνία ή την αλλαγή εστίασης.
Επέλεξα να παρουσιάσω ένα παλαιότερο έργο μου που απηχεί τις παραπάνω σκέψεις και το οποίο (νομίζω ότι) συνομιλεί με ένα πρόσφατο βίντεο που καταγράφει τα βήματά μου προς και από το υπόγειο της Ξηρομέρου.
Κοιτώντας κάτω, τις λεπτομέρειες της πόλης σε κάθε βήμα -επιχειρώντας από το μέρος να συνθέσω το όλον- παράλληλα κοιτώ μέσα: παρατηρώ, διακρίνω, ανακαλύπτω έναν ή πολλούς κόσμους που φέρουν εγγεγραμμένα σε στρώματα τα ίχνη του παρελθόντος αλλά υπάρχουν στο παρόν.
«άτιτλο», 152x201cm, υδατοδιαλυτά χρώματα και μαρκαδόροι σε χαρτί | 2009
"à pied", video, διάρκεια: 00:04:08 | 2025
γυναίκα - κούκλα
Ελένη Ανδρεάδου
Το έργο «γυναίκα -κούκλα» δημιουργήθηκε παρατηρώντας και διερευνώντας πώς μεγαλώνει μια γυναίκα σε διαφορετικές χώρες του πλανήτη, ανάλογα τις θρησκευτικές και τις κοινωνικές επιδράσεις. Πώς το εκάστοτε κοινωνικό σχήμα επηρεάζει την αυτοπεποίθηση της, την ψυχολογία της, τις σχέσεις της με το άλλο φύλο και τη θέση της μέσα στον επαγγελματικό αλλά και οικογενειακό της χώρο. Το έργο στηρίζεται κυρίως σε προσωπικά βιώματα και μαρτυρίες φίλων.
«γυναίκα - κούκλα», διαστάσεις μεταβλητές, 2025
το άλλο παπούτσι
Ελένη Ανδρεάδου
«το άλλο παπούτσι», λάδι σε καμβά | 2004
selfie station
Μενέλαος Ζαγανίδης, Έρη Σταυροπούλου
Μικρός χώρος ειδικά διαμορφωμένος για αυτοφωτογράφιση.
"selfie station", εγκατάσταση από συρματόπλεγμα και υλικά συσκευασίας | 2025
towards the within
Ευθαλία Θλιβερού
"towards the within", εγκατάσταση | 2025
το καρότσι
Βάλια Καραπιδάκη
Πώς ένα σύμβολο αφθονίας, ευμάρειας και καταναλωτισμού αποκομμένο από το χώρο της αγοραίας συναλλαγής, αφημένο στις άκρες των πεζοδρομίων της γειτονιάς- στα όρια του ιδιωτικού με το δημόσιο χώρο- μετατρέπεται σε οικείο αστικό σύμβολο συλλογής αντικειμένων προς ανακύκλωση.
«το καρότσι» | 2025
οικο - Δομή
Βάλια Καραπιδάκη, Μενέλαος Ζαγανίδης
Πυλώνες της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας όπως στέγη, τροφή, υγεία, γνώση, ελευθερία της έκφρασης, δικαιοσύνη, βρίσκονται σήμερα υπό καθεστώς επισφάλειας. Θεμελιώδεις αξίες κοινωνικής δομής όπως επικοινωνία, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, συνεργασία, κοινωνική δράση και συμμετοχή, τελούν υπό αμφισβήτηση. Αναζητείται «χώρος» κοινωνικής ανοικοδόμησης.
«οικο-Δομή» | 2025
C6Η12Ο6
Δήμητρα Μαρκογιαννάκη
Η οικία ως πλέγμα σχέσεων που ξεδιπλώνονται στον χρόνο. Ως χώρος αναπόλησης και επανοικειοποίησης του παρελθόντος και της ταυτότητας μέσω μιας φανταστικής φωτοσύνθεσης.
Ως μικρογραφία ενός υπό ανακάλυψη πλανήτη.
"C6H1206" | 2025
μαγικό νησί
Διονύσης Ματαράγκας, Φοίβος Σοφικίτης
Το «μαγικό νησί» είναι ο τόπος της ευτυχίας. Είναι η εικόνα που μας βοηθά να ξεπεράσουμε τη στιγμή που όλα γύρω μας βαλτώνουν· είναι το επικείμενο ταξίδι προς τον ήλιο.
Ζώντας μέσα σε μια καθημερινότητα που μας χτυπά αλύπητα, σε ταχύτητες που οδηγούν τα πράγματα σε δυστοπικά μελλοντικά τοπία, κάθε άνθρωπος –σαν πράξη εσωτερικής άμυνας– δημιουργεί μέσα στο μυαλό του έναν οικείο χώρο, ένα ιδανικό τοπίο. Εκεί χαλαρώνει, ξεχνά τα προβλήματα και νιώθει, έστω και προσωρινά, ολοκληρωμένος.
Είναι το υποκείμενο που εργάζεται σε εξαντλητικές, συχνά απάνθρωπες συνθήκες, περιμένοντας μια εβδομάδα διακοπών σε μια παραλία. Κι όμως, αυτή η μικρή απόδραση είναι που τον κρατά όρθιο, που του επιτρέπει να συνεχίζει να υπάρχει.
Η εγκατάσταση τοποθετείται φωτεινή μέσα σε ένα σκοτεινό, βρώμικο υπόγειο – όπως ακριβώς και οι φαντασιώσεις μας για έναν επίγειο παράδεισο γεννιούνται και ζουν μέσα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον.
«μαγικό νησί», εγκατάσταση χώρου, τσιμέντο | 2025
αν-αρχειακό μπρικολάζ
Κώστας Ντάφλος, Βάλια Καραπιδάκη
Η τοποειδική εγκατάσταση στο «φανάρι» της σκάλας που ενώνει το ημιυπόγειο με το υπόγειο, από το δάπεδο μέχρι την οροφή, είναι ένα μπρικολάζ ξύλινων αντικειμένων και ξυλουργικών δομικών στοιχείων που συγκροτούν χωρικά ταξινομημένο «αν-αρχείο» από ευρήματα στους γύρω δρόμους της γειτονιάς και άλλες περιοχές με τακτικές και μεθόδους ρακοσυλλέκτη.
«αν-αρχειακό μπρικολάζ», διαστάσεις μεταβλητές, 2025
diaries
Κορίνα Παπαφράγκου
Το έργο "diaries" αποτελεί έναν τόπο μνήμης και επαναδιαπραγμάτευσης της προσωπικής καταγραφής. Παλιά ημερολόγια και σημειωματάρια μετατρέπονται σε μικρά εικαστικά έργα, όπου οι προϋπάρχουσες γραφές συνυπάρχουν με νέα ζωγραφικά στοιχεία, επικολλημένες φωτογραφίες και εικόνες, δημιουργώντας έναν διάλογο ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Η χειρονομία της αναδιαμόρφωσης λειτουργεί ως πράξη οικειοποίησης, αλλά και ως απόπειρα δημιουργίας μιας προσωπικής ουτοπίας.
Το συνοδευτικό βίντεο επεκτείνει τη λειτουργία του έργου στον άυλο χωροχρόνο, προτείνοντας μια εσωτερική διαδρομή ανάμεσα στη μνήμη και τον τόπο, στο οικείο και στο ανοίκειο.
Τέλος το άλμπουμ με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες εγκαταλελειμμένων κυρίως κτιρίων, εξωτερικών και εσωτερικών χώρων λειτουργεί ως ημερολόγιο αποσπασμάτων του αστικού τοπίου, ερευνώντας μια οικειότητα υπό διαπραγμάτευση.
Τα "diaries" δεν αφηγούνται απλώς· κατοικούν.
"diaries", μικτές τεχνικές, διαστάσεις μεταβλητές | 2025
σπίτι μου
Δήμητρα Τζώτζιου
Η αρχετυπική μορφή του σπιτιού, ανάλαφρη σχεδόν άυλη, έρχεται σε αντιπαραβολή με τη σταθερότητα και τη στιβαρότητα που μας περιβάλλει στα κτίρια που κατοικούμε.
"Πατά" στο βάρος των κλειδιών, κυριολεκτικά και μεταφορικά, των χώρων που κατοικίσαμε. Κλειδιά που ανοίγουν κάθε είδους οικία... αντικείμενα μοναδικά σαν το δακτυλικό αποτύπωμα που βρίσκονται συνέχεια στα χέρια μας τόσο οικεία....
Η διερεύνηση της έννοιας του οικείου αγγίζει τόσο την αίσθηση της θαλπωρής που έχουν τα οικιακά σκεπάσματα, τα μαξιλάρια που φέρουν τον ιδρώτα των οικείων μας κάτω στη γη, όσο και την αίσθηση της συνεχούς ροής και μεταβολής που υποδηλώνεται με την σπείρα που φεύγει προς τα πάνω. Η οποία ταυτόχρονα γίνεται στέγη για το σύμπλεγμα των σχέσεων των οικείων, τον κόμπο, το μπερδεμένο κουβάρι που κατοικεί εντός μας.
«σπίτι μου», εγκατάσταση, υλικά: σκοινιά, κηροκλωστή, κλειδιά, μαξιλάρια, κλινοσκεπάσματα, διαστάσεις: 120x120x250cm | 2025
σπιτάκια
Δήμητρα Τζώτζιου
«σπιτάκια», σχέδια , μολύβι σε χαρτί | 2025
κένταυρος
Κατερίνα Χριστοπούλου
Ο κένταυρος: πλάσμα που ενώνει το ανθρώπινο με το ζωώδες, συμβολίζει την σύγκρουση αλλά και τη συνύπαρξη, τον διαχωρισμό αλλά και τη σύνδεση. Σύμβολο δύναμης, ανασυνθέτει συνεχώς και πεισματικά τις αντιφάσεις του προς την αναζήτηση ταυτότητας, ενότητας και νοήματος. Ένστικτο και συνείδηση, παρελθόν και παρόν, ζωή και θάνατος, σαν μια ανασυγκρότηση μνήμης ή ταυτότητας.
«κένταυρος», εγκατάσταση | 2025
τρία πρέκια
συλλογικό έργο
«τρία πρέκια», σκυρόδεμα, σίδερο και φελιζόλ | 2025
Συλλογικό έργο των: Μάντυ Αλμπάνη, Μενέλαος Ζαγανίδης, Ευθαλία Θλιβερού, Βάλια Καραπιδάκη, Διονύσης Ματαράγκας, Κώστας Ντάφλος, Έρη Σταυροπούλου, Κατερίνα Χριστοπούλου
πομπή
συλλογικό έργο
Η εικαστική εγκατάσταση με τίτλο «Πομπή» είναι μια τελετουργική διαδρομή μνήμης και εμπειρίας, δομημένη από καθημερινά αντικείμενα που οι καλλιτέχνες μετέφεραν από τους προσωπικούς, οικείους τους χώρους.
Κάθε αντικείμενο κουβαλά μέσα του ένα ίχνος ζωής· μια ανάμνηση, ένα συναίσθημα, μια σιωπηλή ιστορία. Είναι τα πράγματα που μας ακολουθούν, που συνδιαμορφώνουν τους χώρους μας, που μετατρέπουν το απλό σε οικείο και το οικείο σε σημείο αναφοράς στη συλλογική μνήμη.
Τοποθετημένα με τρόπο που φωτίζει και αποκαλύπτει τις σκιές τους, τα αντικείμενα αυτά χάνουν τη ρεαλιστική τους ταυτότητα και μεταμορφώνονται σε εικόνες ονειρικές, σχεδόν άυλες. Έτσι, το προσωπικό αποτύπωμα μεταπλάθεται σε κοινό βίωμα, και η ατομική μνήμη αντηχεί σαν συλλογικός ψίθυρος μέσα στον χώρο.
«πομπή», εγκατάσταση χώρου, καθημερινά αντικείμενα με προσωπικές αναμνήσεις, φως, σκιές, λευκά χαρτιά | 2025
Συλλογικό έργο των:
Μάντυ Αλμπάνη, Ελένη Ανδρεάδου, Μενέλαος Ζαγανίδης,
Ευθαλία Θλιβερού, Βάλια Καραπιδάκη,
Δήμητρα Μαρκογιαννάκη, Διονύσης Ματαράγκας,
Κώστας Ντάφλος, Κορίνα Παπαφράγκου, Φοίβος Σοφικίτης,
Έρη Σταυροπούλου, Δήμητρα Τζώτζιου,
Κατερίνα Χριστοπούλου
δυστοπία και μικρές ουτοπίες
συλλογικό έργο
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η δυστοπία δεν έρχεται – έχει ήδη εγκατασταθεί μέσα στην καθημερινότητά μας, σαν σκιά που απλώνεται σιωπηλά.
Κι όμως, μέσα σε αυτή τη σκοτεινή οικειότητα, γεννιέται ένα ερώτημα: πώς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;
Ένα ερώτημα-σπίθα, που γίνεται η αρχή ενός συλλογικού έργου.
Η εγκατάσταση «δυστοπία και μικρές ουτοπίες» στήνεται ως ένα ανοιχτό πεδίο διαλόγου. Οι καλλιτέχνες τοποθετούν την προσωπική τους πρόταση, την εικαστική τους χειρονομία, κι έπειτα ο θεατής καλείται να συνεχίσει το νήμα – όχι παθητικά, αλλά ενεργά, με σκέψη, με συναίσθηση, με συμμετοχή.
Μια απλή κίνηση, το σβήσιμο του σκοτεινού, γίνεται συμβολική πράξη μεταμόρφωσης. Η εικόνα ξαναγράφεται με φως, με ελπίδα. Κι έτσι, η δυστοπία αρχίζει να ραγίζει – έστω και για λίγο – από τις μικρές, τρυφερές ουτοπίες που ο καθένας κρύβει μέσα του.
Σε αυτόν τον χώρο, ο θεατής δεν παρατηρεί μόνο. Συμμετέχει, συν-ονειρεύεται, αναζητά.
Γιατί ίσως η ουτοπία δεν είναι τόπος. Είναι τρόπος. Και είναι πάντα συλλογικός.
«δυστοπία και μικρές ουτοπίες», εγκατάσταση χώρου, κιμωλία - επιφάνεια τοίχου | 2025
Συλλογικό έργο των:
Μάντυ Αλμπάνη, Ελένη Ανδρεάδου, Μενέλαος Ζαγανίδης,
Ευθαλία Θλιβερού, Βάλια Καραπιδάκη,
Δήμητρα Μαρκογιαννάκη, Διονύσης Ματαράγκας,
Κώστας Ντάφλος, Κορίνα Παπαφράγκου, Φοίβος Σοφικίτης,
Έρη Σταυροπούλου, Δήμητρα Τζώτζιου,
Κατερίνα Χριστοπούλου
